1969 benim için çok kıymetli bir yıldı.
İnsanoğlu o yıl aya birinci adımını atarken ben de hayatın gerçeklerine birinci adımımı atıyordum.
O yıl Tansu ile nişanlanmış, o yıl TRT Haber merkezinde çalışmaya başlamıştım.
Rolling Stones’un gitaristi Brian Jones o yıl ölmüştü.
29 yaşındaydı ve birinci kere o gün “Ölüm” üzerine baş yormama neden olmuştu.
O SORUYU KENDİME BİRİNCİ KEZ 60’LI YILLARDA SORMUŞTUM
Bütün 60’lı yıllarım Beatles ve Rolling Stones’la geçmişti.
O yıllarda kendime sorduğum soru şuydu:
Hangisi olmak isterdin?
Beatles’ın Paul McCartney’i mi?
Yoksa Rolling Stones’un Mick Jagger’ı mı?
1969 yılında tercihimi Mick Jagger’dan yana yapmıştım.
Tansu da benimle tıpkı fikirdeydi.
Bundan üç beş yıl önceye kadar o tercihim değişmedi…
Ta ki…
KÜÇÜK BİR MÜZİK ORTASI; KAHVALTIYA EVVELKİ HAFTA ÇIKAN ŞAHANE BİR MÜZİKLE BAŞLAYALIM
Kenan Doğulu iki hafta evvel beni mest eden kusursuz bir müzik çıkardı.
Aslında çok yeterli bildiğimiz bir müzik bu…
“Hasret…”
Şarkının isminde şöyle bir söz var:
“Bir Tanju Okan efsanesi…”
Gerçekten bir Tanju Okan efsanesidir bu müzik.
1970 yılından beri yani 54 yıldır hayatımda.
O MÜZİK DA ASLINDA 1969 YILININ BİR ŞAHASERİDİR
Aslında bu şarkıyı da birinci sefer o hoş yılda, 1969’da dinlemiştim.
Yunan asıllı bir Fransız, George Moustaki’nin besteleyip söylediği harika bir müzikti.
Orijinal ismi “Le Meteque”.
Başıboş dolaşan sinsi bir gezgin manasına gelir bu söz ve manası pek parlak değildir.
Ama Tanju Okan bu kusursuz şarkıyı o pejoratif manasından kopararak, insanı Ege sularına alıp götüren bir aşk müziğine çevirdi.
Paris’te öğrencilik yıllarımda Saint Michel’in ırmağa bakan kafelerinde otururken sık sık Moustaki’ye rastlardım.
Oturduğu Île Saint-Louis adasından bisikletiyle ırmağın sol tarafına giderken, beyaz gömleği ve pantolonu, göğsüne astığı çantası ile uçar üzere yavaşça geçerdi önümden.
BU HAFTA İKİNCİ TANJU OKAN EFSANESİ CEM ADRİAN’DAN GELDİ
Bu şarkıyı 54 yıldır Tanju Okan’dan dinliyordum, hayatımın geri kalan kısmında ise Kenan Doğulu’dan da dinleyeceğim.
Tabi ki Urlalı hemşerim Tanju Okan’ı da asla terk etmem, edemem.
Tanju Okan efsanesi serisinden ikinci müzik da geçen hafta Cem Adrian’dan geldi.
Bir öbür Tanju Okan efsanesi olan “Kadınım’ı” söyledi:
Onu da bir haftadır, her kezinde sonsuz arkadaşım Yavuz Gökmen’i anarak dinliyorum.
Bunlar bir hayat uzunluğu müziklerdir.
Hayat bitmeden bitemezler…
55 YIL SONRA O SORUYA VERDİĞİM YANIT DEĞİŞTİ
Ama bu müzikler hayat bitmeden insanın aklına yeni sorular sokar.
Hem de 60’larına, 70’lerine hakikat gelirken…
Tıpkı benim 55 yıl sonra kendi kendime sorduğum o tıpkı soru üzere:
70’imden sonra kim üzere olmak isterdim?
Mick Jagger üzere mi…
Yoksa Paul McCartney üzere mi?
55 yıl sonra karşılığım değişti…
Artık Mick Jagger üzere değil, Paul McCartney üzere olmak istiyorum.
29 HAZİRAN 2017 GÜNÜ O SORUYA KARŞILIĞIMI DEĞİŞTİREN FOTOĞRAF
Fikrim 29 Haziran 2017 günü değişmeye başladı.
O gün İngiliz Sun gazetesinde Paul McCartney’in bir fotoğrafını gördüm.
Haberin üzerinde Beatles’ın birinci müziklerinden biri olan “TİCKET TO RIDE” yazıyordu.
Yani “Biniş bileti…”
Fotoğrafta Paul McCartney bir tren vagonunda tek başına otururken görülüyordu.
Elindeki gazeteyi okuyordu.
Yanında ne bir muhafaza ne öbür biri vardı.
Yüzünde son derece sıradan, sakin bir insanın ifadesi…
Dünyayı esaslı biçimde değiştiren insanlardan biri tek başınalığın keyfini çıkarıyordu.
BU FOTOĞRAF BENİ HOŞ BİR SEYAHATE ÇIKARDI
Hani bir kelam vardır ya…
Bazen seyahat gidilecek yerden daha keyiflidir…
Böyle der.
İşte güya o anın fotoğrafıdır bu.
Beni de hayatımın ikinci 50 yılının ortasında hoş bir seyahate çıkardı.
İlk kere o gün kendimi sorgulamaya başladım.
Acaba ben artık bunu mu arıyorum… Bu sadeliği…Bu tek başınalığı…
Bütün hallere meydan okumanın en pür ve sakin hali…
O fotoğrafın çekildiği gün Paul McCartney 75 yaşındaydı…
MİCK JAGGER 81 YAŞINDA HALA 20’SİNDEKİ VÜCUT ÖLÇÜSÜNDE
Mick Jagger 81 yaşında…
Üç yıl evvel kalp ameliyatı geçirdi.
Yüzü kırış kırış ancak hala zıpkın gibi…
Sahnenin bir uçundan ötekine durmadan zıplıyor, koşuyor.
1969’da giydiği elbiselerin birebir vücut ölçüsüne sığıyor.
Hafızası harika…
Hala, onun birinci fotoğrafını gördüğüm İzmir Yeni Asır gazetesinde Ali Kacatepe’nin hazırladığı mükemmel müzik sayfasındaki gibi…
Çevremde birçok genç insan bile onu hayranlıkla izliyor, özeniyor.
ONUN PEŞİNDEN ÇÖLLERE, HAVANA’YA KADAR GİTTİM
Mick Jagger’ın peşinde çok dolaştım
Cochella’da çölün ortasında yapılan Desert Trip konserinde izlerim.
Arkasından ta Havana’ya kadar gittim.
Sırf Küba’daki bu birinci devasa rock konserinde, “Orada olmak” için.
Bizim jenerasyonumuzun yıkılmaz ikonudur o…
PAUL MCCARTNEY 82 YAŞINDA, SAKİN, ESPİRİLİ, SAHNEDE ZIPLAMIYOR, KOŞMUYOR
Paul McCartney bugün 82 yaşında.
İki hafta evvel Paris’te 40 bin kişinin karşısına çıktı.
Sahnede oradan oraya koşmuyor.
Hep durduğu yerde…
Kıyafeti tıpkı trendeki o tek başına fotoğrafındaki üzere sıradan.
Günlük kıyafet.
Konser sonunda 40 bin kişi onunla birlikte “Hey Jude’u” söylüyordu.
Mick Jagger üzere sahnede dinamit üzere oradan oraya koşmuyor.
Sakin.
Esprili…
Seyircisi ile yumuşacık bir alaka kuruyor.
Dİsney Plus’ta yayınlanan Beatles belgesellerini izliyorum.
Kendiyle dalga geçiyor.
Seviyorum bu 82’sindeki Paul McCartney’i… Çok seviyorum…
BİR ÖRÜMCEK ADAM KARAKTERİ İSMİNİ TAŞIYAN BAYAN KARARIMI KESİNLEŞTİRDİ
Bir haftadır elimde Amerika’da şu günlerde Best seller olan bir kitap var.
Adı “Second Fifty”
yani “İkinci Elli”…
Yazarı Debra Whitman…
Neden bilmiyorum ancak “Örümcek Adam’daki” hayali bir Marvel karakterinin ismini taşıyor.
İnsan hayatının uzaması nedeniyle ikinci 50 yılın ehemmiyet kazandığını anlatıyor.
İNSAN HANGİ YAŞTA DAHA MEMNUNDUR? OTUZUNDA MI YOKSA YETMİŞİNDE Mİ
Amerika’da yapılan bir araştırma 70 ve 80’indeki insanların 20’li 30’lu yaşlardaki insanlardan iki kat daha keyifli hissettiğini ortaya koymuş.
Daha da ilginci 70 ve 80’lerindeki insanlara “Sağlık açısından kendinizi nasıl hissediyorsunuz” diye sorulunca, otuz kırk yaşlarındaki insanlardan daha çok “Gayet iyiyim” karşılığını veriyormuş.
Bu yanıt benim kendi psikolojimi de doğruluyor.
Son vakitlerde kim bana “Nasılsın” diye sorsa şu tıpkı karşılığı veriyorum:
“Çok tuhaf bir ruh halindeyim. Dünyada ve Türkiye’de hiçbir şey uygun gitmiyor fakat ben kendimi hiç olmadığı kadar keyifli hissediyorum. Güya dünya ve ülkemin ızdırap verici gerçekleriyle inatlaşan biri var içimde”
İNSAN 70’İNDE “BEN NEDEN BU KADAR MUTLUYUM” SORUSUNU SORAR MI
Neden bu türlü oluyor diye sorulunca bir yanıtı şu oluyormuş:
Çünkü otuzlu kırklı yaşlarındaki insanlarda “Yaşlanınca ne olacağım” kaygısı varmış.
Hareket kabiliyetimi kaybedecek miyim, kendime bakabilecek miyim, yalnız mı kalacağım” üzere kaygılar biniyormuş insanın üzerine…
İNSANLARIN İKİNCİ ELLİ’DE YANITINI ARADIKLARI 7 SORU
Peki yaşlanan insanların başında hiç soru yok mu?
Var elbette…
“İkinci Elli” kitabının muharririne nazaran bu devirde insanın başına yerleşen 7 soru varmış:
1. Daha ne kadar ömrüm var?
2. Ölünceye kadar sağlıklı yaşayabilecek miyim?
3. Hafızamı kaybedecek miyim, bunayacak mıyım, Alzheimer olacak mıyım?
4. Daha ne kadar çalışabileceğim?
5. Yaşamak için gereğince param olacak mı?
6. Hayatımın son periyodunda nerede yaşayacağım?
7. Nasıl öleceğim?
SON KARARIM: BİRİNCİ 50’DE MİCK JAGGER’DIM; İKİNCİSİNDE PAUL MCCARTNEY OLACAĞIM
İşte bütün bunlara bakınca hayattaki ikinci tercihim Paul McCartney oluyor.
Onun üzere sakin, savsız, vakitle ve geriye kalan kısa günleriyle cebelleşmeyen, her gün abuk sabuk genç görünme imtihanlarına girmeyen,
Esprili, yaptıklarını büyütmeye, abartmaya çalışmayan,
Eskiden her şey daha güzeldi üzere takıntıları olmayan
En kıymetlisi de kendini ti’ye alabilen,
Ti’ye aldığı tarafıyla övünebilen bir kişilik.
Yani Sun gazetesinin fotoğrafındaki adam üzere.
Trende tek başına…
İKİNCİ YAZI
EMİNİM AHMET HAKAN’IN BU LAFINA EN ÇOK FAHRETTİN ALTUN GÜLMÜŞTÜR
Özlem Gürses’in gözaltına alınmasını yazacaktım.
Niye eline kelepçe takıldığını, lisan sürçmesi besbelli bir cümleyle neden onun, Nevşin Mengü’nün, Ayşenur Aslan’ın üzerine gidildiğini,
Aynı günlerde üç başka bağımsız gazeteci bayanın üzerine gidilmesinin bir tesadüf mü olduğunu…
Bunları soracaktım…
Diyecektim ki erkekleri korkutabilirsiniz lakin bu ülkede bayanları asla korkutamazsınız…
Diyecektim ki, “Şam’da hapishaneler boşalırken Silivri’de, Edirne’de hapishaneler niçin durmadan kalabalıklaşıyor?”
Mısır dönüşü Cumhurbaşkanı masadaki gazetecilere Suriye’ye nasıl adalet, demokrasi ve huzur getireceğimizi anlatırken, bu soruyu sormadılar bari ben sorayım diyecektim.
Ama Ahmet Hakan dün bana o denli bir yanıt verdi ki, bütün bu soruları unuttum.
6 ARALIK’TA YAŞANAN EKRAN OLAYINI SORMUŞTUM
Biliyorsunuz 5 Aralık günü bu ülke tarihinde görülmemiş bir “televizyon vakası” yaşandı.
Ahmet Hakan konukları ile HTŞ’yi tartışırken reji odası kendisini durmadan uyardı.
Sonunda dayanamadı ve “Tamam kardeşim HTŞ terör örgütüdür diyeceğiz” diye patladı.
Tabi onun sadık izleyicileri olarak biz de merak ettik.
“O gece rejiyi kim uyardı da bu türlü bir olay oldu” diye sordum.
Öyle ya reji durup dururken Ahmet Hakan üzere televizyoncuyu taciz edercesine tekraren uyarır mı?
Böyle bir şeye yürek edebilir mi?
MEĞER 5 ARALIK’TA DAİMA BİRLİKTE ŞAHİT OLDUĞUMUZ HADİSE BİR PALAVRAYMIŞ
Ben de sadık bir izleyicisi olarak şunu sordum: O gece rejiden gelen talimata niçin bu kadar sinirlendin?
Ve o talimat kimden geldi?
Belli ki bu soruma çok sonlanmış, medyacı lisanıyla bana resmen üzücü halde geçiriyor.
“Yazdıkların palavra” diyor vs.
Tam ben de ona üzücü halde “geçirmeye” hazırlanırken birden o cümleyi gördüm.
Yazısını şöyle noktalıyor?
“ Bizim rejimize kimse talimat veremez…”
BU CÜMLEYİ OKUYUNCA UYANDIM VE HAY ALLAH BEN DE SANDIM Kİ
Duydunuz mu?
Ahmet Hakan’ın rejisine kimse talimat veremezmiş”
Bu cümleyi okuyunca uyandım.
“Hay Allah” dedim, “Çocuk oysaki mizah yapıyormuş. Ben de ciddiye alıp yanıt verecek ve çok makûs madara olacaktım.”
Hah işte tanıdığım Ahmet Hakan…
Zor bir durumun altından ince bir mizahla ve latifeyle sıyrılma sanatını güzel bilen medyacı…
ÖZLEM GÜRSES’İN O KELEPÇELİ FOTOĞRAFINI GÖRMESEYDİM O DENLİ BİR KAHKAHA ATACAKTIM Kİ
Kadın gazetecilerin başına gelenler…
Özlem’in durumu, Nevşin’in durumu, Ayşenur Aslan’ın durumu falan içim kararmıştı.
Dünden beri bu cümleyi okuyor okuyorum…
Ahmet Hakın’ın rejisine kimse talimat veremezmiş…
Hay mizahınla bin yaşa Ahmet…
Vallahi bana verilecek en zeki karşılığı bulmuşsun…..
Ah şu üç bayan gazetecinin sıkıntısı olmasaydı…
Var ya kahkahalarım, ta o kimseden talimat almayan reji odasından bile duyulabilirdi…
Hay Allah vallahi tutamıyorum gülmekten kendimi…
Ahmet Hakan’ın rejisine kimse talimat veremezmiş…
İnşallah Fahrettin Altun da okumuştur bu mizahi cümleyi…
Eminim o bile kahkaha ile gülmüştür…
Tabi ki onun kahkahası Ahmet Hakan’ın reji odasından muhakkak duyulmuştur.